زندگی با طعم لادن

یاد پیمان دوستی آن‌شرلی و دایانا افتادم:)

 

+ خیلی حس عجیبیه که یه دوست قدیمی رو پیدا کنی و بعد ببینی دیگه نمی‌خوای و یا نمی‌خواد که دوست باشید. یه کم غم‌انگیزه، ولی بعد متوجه میشی اون قدرا هم مهم نیست دیگه. ولی همین که مهم نیست هم اگه بهش فکر کنی می‌بینی غم‌انگیزه:|

جالب بود. پیمان جاودانی بسته بودیم ولی در ناآگاهی کودکی. 

نمی‌دونم چرا تازگیا به هر چی هر جور نگاه می‌کنم یه غمی توش هست!

 

آره، بیان باز قاطی کرده، بازدید نشون نمیده از دیروز.

جریان این غم یه دلیلش شاید اینه که بین تصوراتمون با واقعیت گاهی ناهمخوانی هست. توی این حس نباید موند. من نوشتم که ازش رها بشم. 

من یکی دو بار تجربه داشتم بعد از چند سال به همدیگه رسیدیم اما هر دو اونقدر تغییر کرده بودیم که نتونستیم و نخواستیم دوست بمونیم. ما توی خیال و خاطراتمون با خود ِ قدیمیمون دوست بودیم نه اینی که بعد از چند سال بهش تبدیل شده بودیم.

آره اغلب این جوره. من حتی با دخترهای فامیل هم مثل قبل، دیگه نمی‌تونم ارتباط بگیرم. شاید چون من خیلی تلاش می‌کنم روی خودم کار کنم و خودم رو یه جور خاص خودم بسازم. پس یه تفاوت‌هایی همیشه هست، چه خواسته چه ناخواسته که باعث میشه همه چیز با قبل فرق کنه. البته همون اندازه که شانس آشنایی و ارتباط ساختن با آدم‌های ناآشنا داریم، این احتمال هم قابل تصوره که با آشناهای پیشین هم بشه نقطه اشتراکی پیدا کرد.

یه بار یه پستی چند سال پیش نوشته بودم برای دوستم سحر ساریخانی. سحر اولین دوست جدی من بود.

کلاس اول ابتدایی تا اواخر ابتدایی.

بعدها تو اتوبوس دیدمش چند بار.

بارها خوابش رو دیدم و همش دوست دارم یه روزی پیداش کنم.

اولین دوست جدی من سمیرا کشاورز بود. همسایه و همکلاسی اول دبستان بودیم. 

من هم منتظر دوستمم منتها تفاوتم با شما اینکه هیچ وقت یکبار هم ندیدمش درواقع دنبالشم که پیداش کنم:)

امیدوارم یروز بربخوره به این پست و دوباره دوستیتون گل کنه:)

منم امیدوارم دوستی‌های اصیل و حال‌خوب‌کن باز گل کنن. 

دنیا کوچیک تر از اونه

که ما تصور می کنیم

فقط با یک عکس بزرگ

چشمامونو پر می کنیم......

 

آدم به آدم میرسه.

 

مسئله اینه که ممکن اون رسیدن هم چندان دلخواه نباشه. 

داشتم فکر می‌کردم من اگه توی همچین موقعیتی بودم هیچ وقت نمی‌خواستم اونم بلاگر باشه یا اگه بود، منو بشناسه! چون اون موقع آزادیِ قلمم ازم گرفته می‌شد... شاید هم من زیادی اینجا راحتم!

راستش نه من اون آدم قدیمم نه اون. دیگه دو تا غریبه‌‌ایم با یه گذشته‌ی کودکانه‌ی مشترک. پس مشکلی ندارم. ضمن اینکه من با این ترس آشناها دیدن وبلاگم روبرو شدم و هر چند هنوزم برام ناخوشاینده ولی عملا مشکلی ندارم. شده توی اینستاگرامم هم بهش اشاره کنم. یه نکته‌ی جالب اینکه وبلاگ مثل کتابه هر کسی حوصله‌ی خوندن متن طولانی و کنجکاوی بین صفحاتش رو نداره مگر اینکه خودش دستی به نوشتن داشته باشه.

چه قشنگ و لطیف... 

 

هر کجا هست سرش سلامت... 

ممنونم