زندگی با طعم لادن

چندی پیش یکی از دوستان در پاسخ به پستی در کانال تلگرامم، نوشت که اولین بار وقتی وبلاگم رو دیده، اولین چیزی که به ذهنش رسیده « روغن لادن» بوده. تعجب هم کرده که چرا اسم یه برند روغن برای وبلاگ‌نویسی انتخاب شده. این پیام بامزه من رو به یاد این انداخت که پیش‌تر هم توی آمار بازدید وبلاگم، دیده بودم کسانی با جست‌وجوی عبارت‌های عجیبی به وبلاگم رسیده باشن. اسم لادن، بعضی‌ها رو هم به یاد خواهران زنده‌یاد لاله و لادن می‌ندازه. روحشون شاد. اینا همه باعث شد که ته دلم به صاحب برند لادن حسودی کنم به خاطر موفقیتش در ساخت یک برند که به خوبی توی ذهن مردم نشسته و در گام بعد تلاش ‌کنم به طور کامل براتون بنویسم که چی شد « لادن» شدم و این جا شد « زندگی با طعم لادن». از اون جا که این پست کمی طولانی شد، بقیه رو توی ادامه مطلب بخونید. افزون بر این، یادداشتم رو به شکل پرسش و پاسخ می‌نویسم تا اگه مایل بودید فقط بخشی از متن رو بخونید، پاسخ پرسش‌هاتون رو پیدا کنید.

بارها از زبان داستان‌نویس‌های کارگاه نقد داستان شنیده‌م « این قصه رو سال‌ها پیش، مثلا ده سال پیش نوشتم. الان تصمیم گرفتم به اشتراک بذارم یا برای شما بخونم.» این وقت‌ها به قصه‌هایی فکر می‌کنم که سال‌ها به انتظار خونده و شنیده شدن نشسته‌ن. قصه‌هایی که گرچه خالی از ایراد نیستن ولی به اندازه‌ای خوب هستن که استحقاق خونده و شنیده شدن داشته باشن. از نظر من جهان‌هایی با روابط علی و معلولی ضعیف‌، شخصیت‌های شکل‌نگرفته و کمتر باورپذیر، آغازهای طولانی و کسل‌کننده، اوج و فرودهای کم یا حتی اغراق‌آمیز و پایان‌های ساختگی هم به پاس خلق شدنشون در ذهن خلاق و باتجربه‌ی قصه‌پرداز باید شانس زنده موندن داشته باشن. به قصه‌های کودکیم فکر می‌کنم. قصه‌هایی که از زبان خاله‌ی شیرین‌زبان مادرم شنیدم. همون قصه‌هایی که هر روزی که می‌گذره بیش‌تر درون باتلاق فراموشی پیرزن فرو می‌رن. برای من که مگوترین حرف‌ها، عاشقانه‌ترین روایت‎‌ها و اولین تجربه‌های خیال‌پردازیم رو همراه با خنده‌های نخودی زیر پتو و لحاف‌های سنگین قدیمی توی دل همین قصه‌ها از سرگذروندم از بین رفتن قصه‌ها غم بزرگیه.

ظاهرا سرنوشت قصه‌ها هم دست کمی از سرنوشت خالق‎‌هاشون نداره و این غم‌انگیزه.

این پست سومین و آخرین پست از مجموعه پست‌های مصاحبه استخدامی اخیرمه. اگر تازه به این پست رسیدید، بهتره از دو پست قبلی شروع کنید.

اینجا و اینجا

این پست ادامه‌ی نوشته‌ی پیشین با عنوان از ثبت‌نام آزمون استخدامی تا مصاحبه است. بهتره اول اون پست رو مطالعه بفرمایید.

یکی از مراحل مهم برای کسب یک موقعیت شغلی، گذروندن مصاحبه‌ی حضوریه. از اون جا که این مرحله کمی شخصیه و به صورت فردی انجام میشه، اغلب مثل یک تجربه‌ی عجیب و کمی غیرقابل‌پیش‌بینی اضطراب‌آوره. دست کم برای من و تعدادی از دوستان نزدیکم که اینجوری بوده. به همین دلیل تصمیم گرفتم این تجربه رو با تمام جزییاتی که پس از گذشت چند روز به یاد دارم به طور مفصل بنویسم. مایلم این تجربه هم برای تجربه‌های بعدی خودم ثبت بشه، هم این امید هست که برای دیگران بتونه مفید و جالب باشه.