سر و صدایی که خندوانه ی دیشب (19 مرداد) توی اینستا به پا کرده بود، تشویقم کرد تکرار برنامه رو ببینم. حس و حال استند آپ وحید رحیمیان، لعنتی چقدر آشناست! چقدر شبیه کنکوریه که حاصل دوازده سال ( یا اغلب بیشتر) تحصیلمون رو در چشم به هم زدنی به باد میده.
این طبیعیه که گاهی آدم کنترل احساساتش رو از دست میده، چیزایی رو که باید، به یاد نمیاره یا به اصطلاح خالی میکنه. بیش تر آدمای احساساتی و هیجانی چنین تجربه ای داشتن. این پست درباره ی وحید رحیمیان نیست درباره ی همه ی ماهاست، ماهایی که یادمون ندادن چه جوری احساساتمون ( به قول اشکان خطیبی احساسات بی دفاعمون) رو کنترل کنیم، یاد نگرفتیم توی شرایط خاص چه جوری رفتار کنیم، کسی برای حضور روی صحنه ی زندگی اجتماعی آماده مون نکرده، تجربه ی کافی نداریم و به یک باره با کوهی از توقعات مواجه میشیم. ماهایی که نظام آموزشی ( از دبستان تا دانشگاهش) حتی سنجش و گزینشش احساساتمون رو در نظر نگرفته. سالی چند صد نفر، چند هزار نفر توی اون چهار ساعت کنکور لعنتی، حسی مشابه رو تجربه میکنن و بعدش میشن یه شکست خورده؟ شکست خورده هایی که هیچ وقت باور شکست از ذهنشون پاک نمیشه؟
دم خندوانه ایا گرم! ممنون از اشکان خطیبی، رامبد جوان و بقیه که با وجود نقدهایی که به فصل جدیدشون دارم، امروز مسیر جدیدی رو رفتن. هیچ مهم نیست استند آپ امروز چه طور بود. چه طور تموم شد و چقدر با اجرایی که باید، فاصله داشت. فقط این مهمه که همه در کنار هم ایستادن، کمدینشون رو تشویق کردن، بهش این اطمینان رو دادن که باورش دارن و یه فرصت دوباره... فرصتی که همه ی ما نیاز داریم.
