یادداشت 283

وبلاگ که نمینویسم. تلگرامم که زحمتش افتاد روی دوش آقایون. واتس آپم دید بهش محل نمیذارم طاقچه بالا گذاشت منم که از هر کی از اول خوشم نیاد به این سادگیا نظرم عوض نمیشه. مونده یه اینستای لعنتی که هر وقت میرم از خودم و زندگی با هم مایوس میشم. یه درصد حدس بزنی اینا به خاطر درس خوندنه، سرم رو میکوبم به در همین کمد روبرو که یه عالمه ازش بدم میاد... 

دیشب اومدم یه دری وری پست کنم گفتم، بیخیال!  حال مردم رو نگیر. نوشتم توی تقویم جیبیم (کیفی!) الان بهتر از این نمیتونم بنویسم. 

آدم فضوله درونم داره دق میکنه که نمیدونه فلانی کنکورش رو چه کرده. دارم با این آدم عوضیای درونم میجنگم. کسی نمیخواد بهم مدالی، نشانی، لقبی چیزی بده؟! 

یه کوه غم روی دلم تلنبار شده، هی میگه: موجت رو مثبت کن... ول کن بابا دلت خوشه! 

تنها اتفاق خوب این مدت آشنایی با مربای هویج و زعفران شانا بوده. تعریفت از بدبخت چیه؟ 

با یکی قهر بودم سر هیچ و پوچ. پیش قدم شدم واسه آشتی. گمونم اونم فراموش کرده بود سر چی قهر بودیم. امروز یه لطف غیرمنتظره کرد بهم. بعد از مدتها یه آفرین به خودم گفتم واسه حذف قهر و کدورتای احمقانه از زندگیم. 

غروب تا حالا یه عطر عجیبی توی اتاق پیچیده. سرم رو زمین میذارم بوش بیشتر حس میشه.

تو دعا کنی من فقط چشمام رو میبندم و آمین میگم. 

یادداشت 282، دنیایی که شما ساختید

تقریبا روزی نیست که به این سوال تلخ فکر نکنم: 

چرا وقتی میشه یه گلفروش شاد، شیرینی پز خوش ذوق ، ویولونیست یا بالرین شد، باید کارمند، دکتر یا مهندس بشی؟!

یادداشت 281

من از اون دسته آدمام که ترجیح میدم کسی برام هدیه نیاره. از اینکه انتظار جبران ازم داشته باشن خیلی بهتره.

یادداشت 280، اردیبهشتی

اردیبهشته و دلم هوای منظره پنجره ی اتاقم توی خوابگاه مهرورزی رو کرده.آخ! که چقدر خاطره دارم از اون خوابگاه. 

من که عاشق فیلم واکنش پنجم تهمینه میلانی هستم همیشه غصه م میگیره از کارای جدیدش که از نظر سینمایی ضعیفه. اما (ملی و راه های نرفته اش) رو باید دید و درباره ش مفصل صحبت کرد. 

سی سالگی رو پشت سر گذاشتم و حالا توی چهارمین دهه ی عمرم هستم. نمیدونم از این که هر چی تا امروز تلاش کردم که زندگیم رو خودم بسازم و نشد باید غمگین باشم یا از این که هنوز امید و انگیزه ی ادامه دادن و جنگیدن با ( یا برای) زندگی رو دارم، خوشحال! 

درباره ی وبلاگ یه تصمیم جدی گرفتم. یه فرصت مناسب لازم دارم که اجراییش کنم. 

چیزی به کنکور نمونده، استرس ندارم اما آماده هم نیستم.

این کتاب قصه که الان روی میزه، انگاری همین دیروز بود که برای داداش کوچیکه میخوندم. یهو 15-16 سال گذشت. امروز برای بچه های داداش بزرگه خوندم.

گاهی هم دلم واسه اون روزا که شمع روشن میکردم و با خدا پچ پچ میکردم تنگ شده اما دیگه نمیتونم! خدایا لطفا شما سر صحبت رو باز کن...

یادداشت 279

دارم یه قسمت از زیست گیاهی رو میخونم که درباره ی سیستم های مختلف فتوسنتز و تنفس گیاهانه. رسیدم به سیستمی که کتاب گفته عملاً برای گیاه ضرر داره و کار درستی محسوب نمیشه. با خودم می پرسیدم اگه اینجوره پس چرا این روش توی گیاهان دوره ی ما باقی مونده و تحت تاثیر انتخاب طبیعی حذف نشده؟ وقتی فیلم آموزشی رو دیدم، مدرس این قسمت تعبیر زیبایی داشت: با اینکه این روش در شرایط معمول به ضرر گیاهه اما با وجود این شرایط، قشنگ ترین کاریه که میتونه انجام بده.

قشنگ!  همین! قشنگ ترین کاری که میشه رو انجام بدیم حتی اگه همه بگن که اون کار اشتباهه، و بابت کارای گذشته پشیمون نباشیم که احتمالا قشنگ ترین انتخاب در شرایط موجود بوده. 

چرا مترسک؟

بعد از مدتها که منتظر بازگشت مترسک بودیم، با این نامه برگشت. چی شد جناب مترسک؟  چی شد اون همه انرژی و انگیزه؟ 

یادداشت 278

یه جوری به آدما محبت نکنیم که بهشون بربخوره. غرور خیلی مهمه، خیلی. 

یادداشت 277، از آزمایشگاه شیمی آلی به...

نشسته بودم کنار پنجره. سایه ی ساختمان بلند روبرو داشت روی زمین قد میکشید. همزمان کلی فکر توی سرم وول میخورد. با خودم کلنجار میرفتم فقط روی یکی تمرکز کنم، فرقی نداشت کدوم. از لحظه هایی که سرم پر از افکار در هم برهم میشه متنفرم. ابرای آسمون بازم بازیشون گرفته بود. هر لحظه یه شکل به خودشون میگرفتن. سعی کردم روی تخمین فاصله ی ابری که شکل پنگوئن به خودش گرفته بود با سایه ی ساختمان روبرویی که داشت به باغچه ی گلای محمدی نزدیک میشد تمرکز کنم. با لبخند همیشگیش وارد آزمایشگاه شد. همون طور که سرش رو خیلی ریز تکون میداد شروع کرد به صحبت کردن. هر وقت خوشحال یا هیجان زده بود این کار رو میکرد. پرسید: حالا گل ببرم خوبه؟ 

- نمیدونم! من بودم روم نمیشد ولی خوبیش اینه تو، تویی. خودت باش.

+ نه! دوست دارم یه چیزی ببرم براش. چه گلی ببرم؟

- باور کن نمیدونم. 

+ رز میبرم. صورتی یا سرخ؟ [ همین جور که سرش رو تکون میده یه چشمک آرومم میزنه ]

- تو که داری گل رز میبری، سرخ ببر. اونم یه عالمه...

رفت. بدجوری بهش حسودیم میشد. از بس همه کارا رو ساده میگرفت.

برگشتم سمت منظره ی بیرون ، سایه کمی به گلای محمدی نزدیک تر شده بود. بازی ابرا تموم شده و حالا هر کدوم لایه های نازکی بودن که خیلی آروم خودشون رو به دست باد سپرده بودن. بوی تند کلروفرم همه جا رو گرفته بود. این دختر سر به هوا آزمایشش رو به امان خدا ول کرد و رفت. پا شدم دو شاخه ی هیتر آزمایشش رو از برق کشیدم. دفتر کارم رو توی کشو گذاشتم و قفل کردم. حالا فقط یه فکر توی سرم میچرخید. تصور اینکه با دیدن اون دسته گل سرخ غیرمنتظره چه حالی میشد!

یادداشت 276، پایتخت

پایتخت 5 رو دوست نداشتم. اگه تا امروز چیزی ننوشتم برای این بود که پیش داوری نکرده باشم. فصل های اول این مجموعه، از موفق ترین برنامه های تلویزیونی در طول این سالها بود. خانواده ی معمولی که بی ادعا، با وجود بسیاری از مشکلات در کنار هم، یک دل و همراه با هم داستان هایی رو پشت سر می گذاشتن، خیلی خوب جای خودش رو توی دل مردم باز کرد. تا جایی که موضوع تکراری و کلیشه ای (تهران جای خوبی برای مهاجرت نیست و اه اه تهران!)  رو قابل پذیرش میکرد. نقی، هما، ارسطو هیچکدام آدمای عجیب غریبی نبودن، سوپرمن نبودن، از جهانی دیگه نیومده بودن، شبیه خیلی از آدمای دور و بر خودمون شریف و سر به زیر به دنبال شرایط بهتری برای زندگی بودن. اما کم کم داستان عوض شد، خانواده ی معمولی خیلی معمولی به نظر نمیرسید، هما عقل کل شد، عضو شورای شهر، تنها نان آور خانواده، تنها کسی که کار غیر قانونی و اشتباهی انجام نمیداد و مدام در حال نصیحت اطرافیان بود و البته مورد حسادت قرار میگرفت. تا اینجا هم شوری آش داستان قابل توجیه بود. ما به این اغراق در سیاه و سفید نشان دادن شخصیت ها در سینما و تلویزیون کشورمون عادت داریم. یه عقل کل میون یه عالمه بی فکر منفعت طلب. 

انتقاد بی طرفانه نوشتن به مجموعه ای که بارها باعث خنده و شادیم شده کار خیلی ساده ای نیست، عوامل مجموعه خوب مخاطب رو نمک گیر کرده و کار انتقاد یا حتی اعتراض سخت تر هم شده، اما همین شاید دلیلی جدی برای حقی ست که به عنوان مخاطبِ همراهِ تمام فصل های پایتخت، برای خودم قائلم. 

پایتخت 5، به جز بازی خوب بهرام افشاری و درخشش در نقش بهتاش، هیچ نقطه ی مثبتی نداشت و در عوض پر از شعار و سیاست زدگی بود. مگر مخاطب تلویزیونی چه انتظاری از یک برنامه ی یک ساعته ی شبانه، آن هم به عنوان ویژه برنامه ی نوروزی داشت که آن را هم دریغ کردن؟ گرچه با هدف و موضوع کلی این فصل پایتخت هیچ مخالفتی ندارم اما باز،  برای هزارمین بار به این نتیجه رسیدم که کار ارزشی و فرهنگی کردن از توان سینما و تلویزیون ما خارجه. پایتخت 5 مهم ترین دستاورد مجموعه ی چند فصلی اش، یعنی همراه و متحد کردن عده ی زیادی مخاطب از گروه، طبقه، عقاید و سلیقه، حتی سن و جنسیت های مختلف در کنار هم، را هدف گرفت. و متاسفانه حاصلی جز دامن زدن به اختلافات و دو دستگی مخاطبینش نداشت.

یادداشت 275، بن بست

جناب سعدی اون وقتی که نوشت "بسته تر کارها نزدیک تر به گشایش است. " خوش حالی داشته...

جان به لب رسیدگانیم،  خداوندا مددی!