م مثل مادر ... ( چالش وبلاگی)
بر و بچههای خلاق و باحال بلاگردون، بازم یه چالش جدید راه انداختن که هر چند از چالشهای پیشین دشوارتره و نیاز به کندوکاو عمیقی توی وجودمون داره ولی هیچ جوره نمیشه از دستش داد. پس تا دیر نشده یه سر به وبلاگشون بزنید و خیلی دقیق پست "م مثل مادر، پ مثل پدر" رو بخونید. بعد دست به کار بشید و برامون از حس و حال خودتون بنویسید. فقط قبلش یه نگاهی هم به ادامهی این پست بندازید.
عزیز مامان سلام
احتمالا این اولین نامهای نباشه که تو از من میخونی؛ چون همیشه دوست دارم حرف دلم رو بین واژهها و خط خطیهای روی کاغذ به بقیه بگم. حتی همون پیشی و جوجههای گوشهی دفتر نقاشیت یه عالمه حرف توی دل خودشون دارن و میدونم تو اون قدر باهوش و بااحساس هستی که بین اون منحنیهای نامرتب و کج و کولهی رنگی، صدای دل مامانت رو بشنوی.
بذار برات یه خاطره تعریف کنم. یه روزی که تو هنوز توی این دنیای شلوغ پلوغ و اسرارآمیز قدم نذاشته بودی و من تلاش میکردم، اطمینانم به رسیدن روزهای خوش با تو بودن رو حفظ کنم، دوستان وبلاگنویسم من رو دعوت کردن از حس و حال مادر بودن بنویسم. حس و حالی که احتمالا حتی تجربهشدهش هم قابل توصیف نباشه چه برسه به تصورش! وبلاگ و وبلاگنویس که میدونی چیه؟ آره بابا! وقتی کوچکتر بودی خیلی وقتها روی پاهای من نشستی و بیاینکه بلد باشی حروف رو از هم تشخیص بدی زل میزدی به صفحهی گوشی و کامپیوتر تا ببینی توی اون صفحهای که مامانی مدام بهش خیره میشه، گاهی ذوقزدهش میکنه و گاهی غمگین، دقیقا چیه و چه جادویی توی خودش داره!
ولی میدونی اون روزی که میخواستم برای چالش " م مثل مادر، پ مثل پدر" بنویسم دلم هُری ریخت. تنم یخ کرد و دستام به لرزش افتاد. اصلا نمیدونستم اون حسی که قراره ازش بنویسم چیه و کجای وجودم قایم شده. باید تمام گوشه موشههای قلبم رو میجستم تا این حس عمیق و مرموز رو از لابلای هزار تا حس عجیب دیگه بیرون بکشم. حس امید، عشق، مهربانی، حس ترس، ناامیدی، عذاب وجدان، خودخواهی، میل به بقا، میل به پروردن یه موجود کوچولو از جنس خودم، حس تصاحب و مالکیت یه موجود دیگه، حس استمرار وجودم توی وجود دیگری و یک عالمه احساسات آشنا و ناآشنای دیگه.
وقتی مامانت داره حرف جدی میزنه خمیازه نکش. لبخند شرورم نزن. تعجب هم نکن. مامانها همه چیز رو میدونن.
نه! شوخی کردم دلبندم. نه مامانها، نه باباها، نه معلمها، نه فیلسوفها و دانشمندها نه هیچکس دیگهای توی این دنیا همه چیز رو نمیدونه. تو هم نمیدونی و احتمالا هیچ وقت هم ندونی. گرچه من تمام تلاشم رو به کار گرفته و میگیرم تا تو رو اهل فکر و هوشیار و مسئولیتپذیر تربیت کنم اما توی این دنیا همیشه یک عالمه ناشناخته هست و تو یک عالمه فرصت یادگیری و تجربه و زندگی داری. امیدوارم با خوش قلبی و درستکاری، بهتر از من بلد باشی زندگی کنی و با رنج و گنج این جهان به خوبی کنار بیای.
آروم جونم
اون روزی که از حس مادری نوشتم خبر نداشتم سرنوشت سر راهم چه شگفتانههایی گذاشته. اوضاع جوری نبود که بشه تصور روشنی از آینده داشت و براش برنامهریزی کرد. نمیدونستم میتونم به رویای مادر خوب بودن رنگ واقعیت بزنم یا نه اما یه کوله بار تجربهی زندگی داشتم که بهش دلخوش بودم که احتمالا بلدم از پس زندگی خانوادگیمون بربیام و چیزی که میخوام رو از دهان شیر و جگر اژدهای هفت سر هم که شده بیرون بکشم. پس غمت نباشه. تو من رو داری که حتی اگه هزار بلا سرم بیاد و هزار بار خطا کنم و کوتاهی ازم سر بزنه باز پا میشم، گرد و خاک لباسم رو میتکونم و میگم: یه بار دیگه از نو....
زندگی، همهی زندگی، همین از نو آغاز کردنها ست و خورشید با هر بار طلوعش این پیام رو بهمون یادآوری میکنه. عزیزترینم! تو هم هر جای این دنیا که رفتی، هر خوشی و ناخوشی که از سر گذروندی، هر شکست، خطا و کوتاهی رو که مرتکب شدی برگرد. آغوش من همیشه برای تو بازه و تا همیشهی عمرم حاضرم یک بار دیگه کمکت کنم تا از نو همه چیز رو بسازی.
پ.ن: به دعوت از نسرین عزیز از وبلاگ زمزمههای تنهایی
دعوت میکنم از شما دوست عزیزی که این پست رو خوندی؛ به ویژه فاطمه جان از وبلاگ "بلاگی از آن خود" و نارا جان از وبلاگ "راسپینا". همینطور گیسوکمند مهربان از وبلاگ "لاوندر"، تئو ی عزیز از وبلاگ " تئورین" و دوست عزیزم سمانویس
لادن قشنگم قبل از هر چیز باید بگم که یقیین بدون تو مادری خواهی شد که فرزندت به وجود تو افتخار میکند.تو مادر نمونهای خواهی شد و این را میتوان از نوشتهی زیبایت متوجه شد.به خصوص آنجا که گفتی هر جای دنیا که بودی،شکست خوردی و خطا کردی برگرد.
:)))))))
بعد هم باید بگم ممنونم از دعوتت.من قبلاً دعوت شده بودم و نظر خودم رو نوشتم.واگر دوست داشتی بخونش حتماً.
خیلی سخته برام ولی😅 اصن نمیدونم بتونم چیز خوبی براش دربیارم یا نه... ولی بهش فکر میکنم حتما👌
به نظر من که شما میتونید به رویای مادر خوب بودن رنگ واقعیت بزنید! یعنی شما نتونید، کی بتونه دیگه اصلا؟😅
اون تیکهی خمیازه نکش خیلی خوب بود:)) قشنگ یه دختربچه اومد تو ذهنم با موهای فرقری به هم ریخته و لبخند شیطنتآمیز:))
+ خیلی هم ممنون و متشکر از دعوت شما! مینویسم ایشالا😊
سخت منتظرم ببینم اون فرزند خوشبخت وقتی میاد چه جوری قراره با همچین مادر کار درستی، عشق کنه ^_^
چقدر قشنگ نوشتی
واقعا که نامه نوشتن یکی از قشنگترین نوعِ نوشتههاست. من خیلی دوست دارم.
امیدوارم بتونی این لحظهها رو بچشی و شایدم یه روزی این نامه رو بدی فرزندت بخونه.
اونجایی که گفتی خمیازه نکش😂😂😂 ببین خودت رو برای هر چیزی آماده کن اینا نسل به نسل ورژنشون قویتر میشه؛ دختر من میگه مامان کی حرفات تموم میشه :/ حالا من خیلی اهل منبر نیستما. اینا نمیخوان هیچی بشنون!
زندگی کنار مادری که بلده رو پاهای خودش بایسته و خسته نشه از تلاش کردن، یه موهبت بزرگه.
امیدوارم ببینیم اون روزها رو که جوجه نشسته رو پاهات و تو همچنان به وبلاگ متعهد موندی:)
مرس یکه نوشتی برامون.
وای لادن عزیزم خوندن پستت باعث شد قلبم مثل پروانه بال بال بزنه🥰
مرسی از دعوتت گلم. حتماً فردا پستش میکنم. ببین چه جوری اول صبحی انرژی و هیجان بهم تزریق کردی😍
چه نامهی صمیمانهای بود لادن:)
اونجا که حرفت رو تصحیح کردی و گفتی هیچ کس همه چیز رو نمیدونه خیلی دوست داشتم.
+آقای صدر چرا مقاومت میکنی؟:)))
این نامه ها حسشون چه خوبه [: