زندگی با طعم لادن

خیلی ناراحت کننده است واقعا..

آره! 

دقیقا برای من هم ادبیات مفیدترین درس بود. خیلی از کتاب‌هایی که بعدا خوندم، اسم‌شون از تاریخ ادبیات دبیرستان تو ذهنم بود و خریده‌بودم. این خبرا که می‌رسه، با خودم میگم باز خدا رو شکر که ما الان دانش‌آموز نیستیم و قبلا حداقل چهارتا چیز به درد بخور خوندم تو کتاب‌های دبیرستان.

سال به سال دریغ از پارسال.

وقتی عکس دخترای دانش‌آموز از جلد کتابی که خود اون دخترا خواننده‌اش هستن حذف می‌شه، طبیعیه چنین حماسه‌هایی «هم» رخ بده!

 آدم چندشش میشه از این حرکتا!

درسته که بچه‌ها راه خودشون رو پیدا می‌کنن اما باید یک اشاره‌ای چیزی باشه. چند نفر ممکنه خودجوش وارد این وادی بشن وقتی توی کتاب‌شون هیچ اثری ازش نیست؟ چند نفر والدین کتابخون و آگاه دارن که راه رو پیش پاشون بذارن؟

باید بپذیریم آغاز علاقه‌ی خیلی از ما به ادبیات از چیزایی بوده که توی کتاب مدرسه از دستشون در رفته بوده و این آشنایی لازم و محتوای کتابا باعث تاسفه.

کاملا موافقم. من خیلی کتاب ضعیف خوندم و در واقع وقت تلف کردم. قبلا هم نوشتم اگه کسی بود که هدایتم می‌کرد و حساب شده‌تر مطالعه می‌کردم خیلی برام بهتر بود. همون چند تا کتاب قوی رو که خوندم یا از آزمون و خطا بهشون رسیدم یا همون سر نخ‌هایی بود که از کتاب ادبیات مدرسه یاد گرفتم. ولی الان این اوضاعی که می‌بینم واقعا امیدی بهش نیست. الان چند ساله توی فضای مجازی، روزنامه‌ها و ... دارن علیه این مسائل بحث می‌کنن ولی خب انگار تاثیری نداره. 

غمگین شدم واقعا. 

یکی از ناراحت کننده‌ترین خبرهایی بود که شنیدم.  

متاسفم 

ا. هنری.. چه خاطره‌هایی. من یادمه از شهریور منتظر بودم کی کتابها رو باید بریم بگیریم. اول از همه هم کتاب ادبیات رو با داستانهاش میخوندم. داستان ا. هنری رو قبلا کتاب انگلیسی از این طبقه‌بندی شده‌ها و ساده شده‌ها بود به اسم بلیت یک‌طرفه که داستان کوتاه داشت و قبلا خونده بودم. وقتی همون داستان رو تو کتاب دیدم از ذوق داشتم میمردم :)

 

من به نسل جدید خیلی امیدوارم، فکر میکنم شاید بی‌اعتماد میشن و تلویزیون و مدرسه و این چیزا رو تحویل نگیرن، که نباید هم بگیرن :) یعنی اینقدر تابلو هست که فکر کنم خودبخود اعتبارشون رو از دست دادن.. ولی جایگرینش بخصوص برای مناطق محروم‌تر که امکاناتشون در همین حد هم نیست چی باشه.. اون بخش دردناکش هست.

چه باحال که قبلا زبان اصلی خونده بودی :)

نمی‌دونم مردم رو چی فرض کردن. نمی‌دونم چرا یه آدم عاقل پیدا نمی‌شه توی اون جمع بهشون بگه این کاری که دارین می‌کنین خودش یه نوع ضدتبلیغه!!!

یه جنبه‌ی دردناکش دقیقا همینه، ضد تبلیغ. اونم برای کودک و نوجوان.

واقعاً جای تأسف داره. این دقیقاً مثل همون کار مزخرفیه که با جلد کتاب ریاضی سوم دبستانیها کردن. 

آخی چقدر من درس هدیه ی سال نو رو دوست داشتم. دلا و جیمز یادشون بخیر منم اون موقع وقتی یکی از هم کلاسیها میخوند بغض کردم. من حتی حس و حال و هوای اون روزی رو که سوم راهنمایی سر کلاس ادبیات بی صدا برای درس آدم آهنی و شاپرک اشکهام دراومدن رو   هم یادمه. ادبیات درس دوست داشتنی و عشق همیشگیه منه. 

آره واقعا!

تنها کتاب‌های مدرسه که نگهشون داشتم کتاب‌های ادبیاتم هستن:)

تک بیت‌هایی که دبیرمون سر کلاس می‌خوند و من گوشه کتاب می‌نوشتم که حتما شعر کاملش رو پیدا کنم. اسم کتاب‌ها و نویسنده‌هایی که بعدها رفتم کتاب‌هاشون رو بخونم. تنها درسی بود که وقتی ساعت کلاس رد می‌شد و زنگ می‌خورد و دبیرمون صدای زنگ رو نمی‌شنید بهش نمی‌گفتیم تا درس رو ادامه بده.

این عشقمون به ادبیات عالیه. شاید همون زنگ ادبیات بوده که ما علاقمند به نوشتن و وبلاگ‌نویسی شدیم.